Πλανόδιος Θίασος

Φορῶντας ἀλλόκοτα κοστούμια,

προχωροῦμε στὰ χιόνια,

τυφλωμένοι ἀπὸ τὸν ἄνεμο,

ὑποβαστάζοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον,

πλανόδιος θίασος.

«Ποῦ πᾶμε;» ρωτῶ

«Μὰ φυσικὰ στὸν θάνατο

Δὲν τὸ γνωρίζατε;!»

Διασχίζομε μιὰν ἀπέραντη νεκρόπολη

Εἴμαστε οἱ τελευταῖοι τῶν ἀνθρώπων

Φαιοί,

ἄλαλοι,

μετακόσμιοι,

κηδεύομε τοὺς ἑαυτούς μας.

Τώρα βιαζόμαστε

Τρέχουμε ὁμαδὸν ἀσθμαίνοντας

Αἴφνης,

πὰφ-πὰφ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον ἐξαφανιζόμαστε,

ἀπομένοντας στὸ χιόνι τ’ ἀλλόκοτα κοστούμια,

καὶ τὰ καπέλα μας ποὺ παρασύρει ὁ ἄνεμος.