Παραλλαγή 80

Τὶς νύχτες ἐξαφανίζεται τὸ κορίτσι μου

Γίνεται ἀερικό, ἄρωμα ποὺ διαχέεται

Κάνω νὰ φωνάξω τ’ ὄνομά της,

μὰ ἀπ’ τὸ λαιμό μου βγαίνει μιὰ τριανταφυλλιά.

Κάθε πρωὶ ἐπιστρέφει στὸν κόσμο

Διαγράφεται στὸν αἰθέρα τὸ μειδίαμά της,

ἐμφανίζεται ἡ μελανή της ἥβη,

προβάλλουν τὰ στήθη, τὰ μακριά της δάκτυλα,

«Ποιὰ εἶσαι ἀλήθεια;» ψιθυρίζω ξέπνοα

«Ἡ νύκτα!

κάθε πρωὶ δημιουργῶ τὸ σῶμα μου,

τὸ σῶμα σου, τοῦ κόσμου τὶς μορφές.»

Τρελὸς ἀπὸ ζήλεια καὶ πόθο,

πηδῶ καὶ καταπίνω τὴ σελήνη

Φέγγει τώρα ἡ κοιλιά μου

Ἀπὸ τοὺς πόρους ἀκτινοβολῶ.

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ
Ἀνήσυχη λογοτεχνία