Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

Τίς Νύχτες τά Σώματά μας Ἀνελκύονται ἀπ’ τ’ Ἄστρα



Φσς.., ἀπὸ τοὺς πόρους τῆς νύχτας διεισδύει,
παράνοια στὴ Μητρόπολη
Σώματα ἐμμανῆ ἀλληλοσφάζονται στοὺς δρόμους
Πηκτὴ βλακεία ῥέει ἀπ’ τὶς πληγές τους
Καρφώνουν τὸν Χριστὸ πρηνῆ στὴν ἄσφαλτο,
κι ὁ clown Trump τὸν σοδομεῖ ἀγρίως.

«Δὲν θέλω νὰ μοῦ γράφῃς ποιήματα,»
φωνάζει θυμωμένο τὸ κορίτσι μου
»τὴν Ποίηση ἀγαπᾶς κι ὄχι ἐμένα!»
Ἀνοίγω τὰ μάτια
Τὰ τρίβω τὰ νίβω τ’ ὄνειρο δὲν σταματᾶ
Βλέπω ὅτι τάχα εἶμ’ ἕνα σῶμα,
ποὺ ὀνομάζεται Larry ποὺ γράφει ποιήματα.

Φτεροῦγες βγάζει τὸ κεφάλι μου καὶ φεύγει
Ἕνα κυπαρίσσι φυτρώνει στὴ θέση του
Μέσ’ τὴ χοντρή μου κοιλιὰ -χό, χό, χοό!
μεταφέρω λαθραῖα τὸν καινούργιο θεό.

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2018

Déjà vu

Image may contain: sky, shoes, grass and outdoor
Κωνσταντίνος 'Aρχανιώτης, Reflection

Παραδίδω τὸ ἑπόμενο μάθημα
Ξαφνικὰ κάτι βίαιο καὶ ἀνεξήγητο,
συστρέφει τὸ σῶμα μου,
στρεβλώνει τὸ πρόσωπό μου
Στέκω ἔτσι
Ἄνευ αἰτίας, ἄνευ νοήματος
Σὰν κάτι ξένο ποὺ δὲν θα ’πρεπε να ὑπάρχει στὸν κόσμο.

Φθάνω σπίτι μου παραπατῶντας
Δοκιμάζω τὸ κλειδὶ ἀλλὰ δὲν ταιριάζει
Μοῦ ἀνοίγει μιὰ ἄγνωστη ποὺ κρατᾶ ἕνα βρέφος
Μιλᾶ ταραγμένα, καταλαβαίνω ἐλάχιστα
Ἰσχυρίζεται ὅτι εἴμαστε σύζυγοι
Τραυλίζω ἀκατανόητα
Αὐτὴ τὴν ζωή τὴν ἔχω ζήσει κάποτε.