Ἀνοίγω τὸ στόμα κι ἀντὶ φωνῆς,
βγαίνει τζιτζίκισμα!
Ἐμβρόντητος ἀντιλαμβάνομαι,
ὅτι τὰ πάντα ἔχουν εἰπωθῆ,
ὅτι ἡ πρώτη ὕλη τοῦ κόσμου –ἡ γλῶσσα,
εἶναι νεκρή.
Εἴμαστε ὅλοι οἱ ποιητές φοβισμένοι,
κλεισμένοι στὸ ὑπερῷον,
κι ἀφουγκραζόμαστε τοὺς τριγμοὺς
τοῦ κόσμου.
Αἴφνης ἡ πόρτα ἀνοίγει μὲ πάταγο,
κι ἕνα ὁλόγυμνο κορίτσι εἰσβάλλει
Ἔχει γιὰ στήθη δυὸ περιστέρια ζωντανὰ
«Εἶμαι ἡ Ποίηση» δηλώνει εὐθαρσῶς
»Σᾶς φέρνω τὶς καινούριες λέξεις»
Κι ἀπ’ τὸ ξανθὸ αἰδοῖο της,
φρρρ! πουλιὰ ἐλευθερώνει...
δεν έχει ή δεν κατέχει ο κόσμος το νόημα;
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως και νάχει κι αν συμφωνώ κι αν διαφωνώ, να πω απλώς πως τιμή μου που με καλέσατε στον χώρο σας
κι ας προσθέσω σαν αληθινή δικαιολογία της αργοπορίας μου να ανταποκριθώ, την εκ φύσεως και αυτο-προστασίας, επιφυλακτικότητά μου
να είσαστε καλά!
σας ευχαριστω για την τιμή...