Οἱ Καινούριες Λέξεις

Ἀνοίγω τὸ στόμα κι ἀντὶ φωνῆς,

βγαίνει τζιτζίκισμα!

Ἐμβρόντητος ἀντιλαμβάνομαι,

ὅτι τὰ πάντα ἔχουν εἰπωθῆ,

ὅτι ἡ πρώτη ὕλη τοῦ κόσμου –ἡ γλῶσσα,

εἶναι νεκρή.

Εἴμαστε ὅλοι οἱ ποιητές φοβισμένοι,

κλεισμένοι στὸ ὑπερῷον,

κι ἀφουγκραζόμαστε τοὺς τριγμοὺς τοῦ κόσμου.

Αἴφνης ἡ πόρτα ἀνοίγει μὲ πάταγο,

κι ἕνα ὁλόγυμνο κορίτσι εἰσβάλλει

Ἔχει γιὰ στήθη δυὸ περιστέρια ζωντανὰ

«Εἶμαι ἡ Ποίηση» δηλώνει εὐθαρσῶς

»Σᾶς φέρνω τὶς καινούριες λέξεις»

Κι ἀπ’ τὸ ξανθὸ αἰδοῖο της,

φρρρ! πουλιὰ ἐλευθερώνει...