Νύχτωσε
Κι ἀπ’ τὸ πρωὶ πασχίζω νὰ γράψω ἕναν πραγματικὸ στίχο,
–κάποιαν ἀλήθεια
Μάταια
Οἱ λέξεις εἶναι ψεύτικες κι ὁ κόσμος ὄνειρο.
Ἀπηυδημένος μουντζουρώνω τὸ χαρτὶ μὲ λύσσα μὲ μανία
Σχίζεται
Καὶ στροβιλιζόμενος μ’ ὅλες τὶς λέξεις καὶ τὰ πράγματα,
χανόμαστε μέσα στὸ σχίσμα.
«Ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότητα!» κραυγάζω στὸ κενὸ
«Ἐγωώ...» ἀποκρίνεται ἡ ἠχὼ
Ἐμπρός μου στέκει ἕνα γυμνὸ πανέμορφο κορίτσι
Μ’ ἀγκαλιάζει καὶ σιωπηλὰ κάνουμε ἔρωτα
Ἀπὸ τοὺς πόρους τοῦ δέρματός της,
γλυκὲς φωνοῦλες μοῦ ψιθυρίζουν:
«Μὲ τὶς λέξεις ποτὲ μὰ ποτὲ δὲν θὰ μάθεις ποιὰ εἶμαι.»
Με τι μάτια κοιτάζεις έκπληκτος, Λάρι, αφού δεν έχεις πρόσωπο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το κορίτσι σου, κρίμα.
Τόσο δυναμικό, αλλά και τόσο χρήσιμο για τον κόσμο που θ' αντικαταστήσει τον παλιό...
Μας ξάφνιασε το γεγονός ότι και άλλος ένας σύγχρονος ποιητής επέλεξε να εκφράζεται χρησιμοποιώντας το πολυτονικό σύστημα. Έως τώρα, το θεωρούσαμε ως μια ακόμη εκκεντρικότητα του Γοδεφρείγου Ρενιέρη στον Ασκόμπαφλο http://ascobaflos.blogspot.com/view/timeslide
ΑπάντησηΔιαγραφή