Τό Χρῆμα

Ξυπνῶ ἕνα πρωὶ καὶ βρίσκω τὸν οὐρανὸ κτισμένο

Ἀναρίθμητοι κρυστάλλινοι θόλοι,

χιλιάδες ὑάλινα πατώματα

Παγιδευμένα τὰ πουλιά,

προσκρούουν παντοῦ καὶ πέφτουν νεκρά.

Βλέπω τοὺς πάντες νὰ μετροῦν χρήματα

Βλέπω καὶ τὴ θεία μου,

ταριχευμένη μὲ χαρτονομίσματα

«Τὸ χρῆμα ἀνεψιέ, τὸ χρῆμα!

Πωλήσαμεν τὸν οὐρανό!»

Τὸ ξέρω ὅτι ὅλα εἶναι στὸ μυαλό μου

Πῶς νὰ διαφύγω;

Ὅπου κι ἄν πάω εἶμαι ἡ φυλακή μου

Κρράκ!

Μ’ ἕναν ἐκκωφαντικό τριγμό,

τὸ στερέωμα ῥαγίζει σὲ χίλια κομμάτια.

Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΤΑ ΚΑΚΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ:

http://www.scribd.com/doc/64558047/LARRY-COOL-%CE%91%CE%93%CE%93%CE%95%CE%9B%CE%9F%CE%99-%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%99-%CE%9C%CE%95-%CE%A4%CE%9F-%CE%9A%CE%95%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%99-%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D-%CE%91%CE%A3%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%A4%CE%9F