Μεσημέρι Αὐγούστου
Σὲ μιὰν ἀπόμακρη παραλία,
γαμῶ μιὰ φίλη
Καθὼς ἐκσπερματίζω,
ἐμφανίζονται στὸν φωτεινὸ αἰθέρα δύο μεγάλα χέρια
Μ’ ἁρπάζουν καὶ μὲ τραβοῦν ἀπ’ τὶς μασχάλες ψηλά,
ἔξω ἀπ’ τὸν κόσμο.
Νύχτα
Περνᾶ ἕνα σμῆνος σπερματοζωαρίων ποὺ φωσφορίζουν
Ἀκτῖνες ἀπ’ τὰ μάτια τῆς φίλης μου,
προβάλλουν τρισδιάστατα σχήματα στὸ σκοτάδι
Μέσ’ τὸ κρυστάλλινο δάκρυ της,
κρατεῖ φυλακισμένη τὴν εἰκόνα μου
«Ποιὰ εἶσαι, σὲ λησμόνησα,» φωνάζω μὲ ἀγωνία
«Ἡ αἰτία ποὺ ὑπάρχεις,» ἀποκρίνεται
»Θυμίσου με
Κόσμος εἶναι ὁ ποταμὸς ποὺ πηγάζει ἀπ’ τὸ στόμα μου.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου