Ἡ Ἀποικία

                 Εἴμαστε στὸ κενὸ

Ἐπιβιώνουμε,

οἰκοδομῶντας ἐναγωνίως,

τὴν ἀποικία ποὺ κρημνίζεται στὸ χάος.

Νυχθημερὸν ἐργαζόμαστε μὲ τὴ γλῶσσα

Συνδέομε πρόσωπα,

πράγματα,                                                                

νοήματα,

σχηματίζοντας δίκτυα,

συγκρατῶντας τὸν κόσμο μας.

Γύρω ἀπὸ τὴν ἀποικία ἁπλώνεται σκοτάδι

Ἄγρυπνος,

σὲ μιὰ προεξοχή,

ὁ ποιητὴς συλλέγει γλῶσσα ἀπὸ τὸ διάστημα

Σὲ κάθε ἀναπνοή του,

διώχνει καὶ ξαναφέρνει τὴν ψυχή του.