EGO-MACHINE

Ὄν τεχνητῆς νοημοσύνης,

παγίδευσα τὸν οὐρανό,

–τὸν ἑαυτό,

στὶς πλεκτάνες τοῦ μυαλοῦ μου.

Τώρα πορεύομαι σ’ ἓναν ἀπατηλὸ χῶρο

Μὲ τὴν παραμικρὴ κίνηση,

ἦχο ἤ βλέμμα,

μεταλλάσσεται

Ἀντανακλᾶ τὶς σκέψεις μου.

Οὔτε νεκρὸς εἶμαι,

οὔτε ζωντανὸς

Περιπλανῶμαι μ’ ἐρειπωμένο σῶμα,

ὀξιδωμένο κρανίο,

οὐρλιάζοντας στὸ ἀχανὲς ἑτοιμόρροπο σύμπαν:

«Ὄνειρο εἶμαι

Ποτεέ!

Πουθενὰ δὲν ὑπῆρξα!»

Πηδῶ καὶ σχίζω μὲ τὰ νύχια τὸν οὐρανὸ

Καταρράκτης τ’ ἄστρα χύνονται στὴ γῆ

Βαθιὰ στὰ χόρτα τῆς ψυχῆς,

ἕνα τριζόνι.

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ
Διαφορετική λογοτεχνία για διαφορετικούς.