Ὁ Θεός Ξεφυσᾶ τόν Καπνό τοῦ Τσιγάρου στά Μάτια μου καί Δακρύζω

Οἱ ἄνθρωποι τρώγουν τὸ φῶς

Καὶ στὸν ἀέρα σχηματίζονται,

σπήλαια καὶ σήραγγες σκότους.

Ἀνασηκώνοντας τὸν ὁρίζοντα μὲ τὸ κέρας του,

εἰσέρχεται στὸν κόσμο,

ἕνας ὑπερφυσικὸς ῥινόκερως.

Τρομοκρατημένοι κλεινόμαστε στοὺς ναοὺς

Εἶμαι μὲ τὴν ἐξαδέλφη μου κάτω ἀπὸ ἕνα στασίδι

«Βασιλάκη» λέει, »βγάλε τὸ πουλάκι σου νὰ στὸ γλύψω

Μετὰ θὰ μοῦ τὸ γλύψεις ἐσὺ»

Στὰ μαρμάρινα σκαλοπάτια,

κατρακυλοῦν βολβοὶ ὀφθαλμῶν ποὺ μᾶς κοιτάζουν ἔκπληκτοι

Στὰ ὑψηρεφῆ σκοτάδια,

πλέουν μισοδαγκωμένα κομμάτια φωτός.

Ζίπ, ἕνας ποντικὸς διασχίζει τὸν οὐρανὸ

Νιάρρ! ἐκτινάσσεται ἡ μαύρη γάτα τοῦ μυαλοῦ μου.

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ
Προσοχή! Δαγκώνει.