Ἐλάφι πού Ἔχει γιά Κέρατα δυό Ἀστραπές

Κουκουλωμένος ὁ Θεὸς μ’ ἕνα σεντόνι,

γαμεῖ μία ποιήτρια

Τὸ δωμάτιο εἶναι δημόσια ἐφορία

Πόρτες ἀνοίγουν, κλείνουν,

κλητῆρες διασκελίζουν τὸ κρεβάτι.

Νύκτα

Ὁ κόσμος ἐξανεμίζεται βίαια

Ξαναγίνεται Λόγος, τὸν ἀναρροφεῖ ὁ Θεὸς

Μέσα στὸν μεταλλικὸ φοριαμὸ συνωθοῦνται,

ὁ Πρωθυπουργὸς μὲ τοὺς τραπεζίτες

Σκράτς!

σχίζουν λωρίδες ὁ ἕνας ἀπ’ τὸ δέρμα τοῦ ἄλλου καὶ τὶς τρῶν.

Ἀπ’ τὸ μέτωπο τῆς ποιήτριας ἐξορμᾶ ἕνας βίσων

–ὀργὴ ἀπ’ τὰ δάση τοῦ μυαλοῦ της

Ἀπ’ τὸ στόμα της βγαίνουν ἠλεκτρικὲς μαρμαρυγὲς

–ἡ καινούργια γλῶσσα

Οἱ κόσμοι ποὺ θὰ ζήσωμε εἶναι ποιήματά της.

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ
High explosive literature