Στήν Παγίδα τοῦ Νοῦ

Ξυπνῶ σ’ ἕνα δωμάτιο μὲ σκιὲς

Ἀπὸ τὸ χῶρο ἀναδύονται θεοὶ καὶ ἄνθρωποι

Καὶ χλούπ! τοὺς καταπίνει πάλι

«Κάνε μου ἔρωτα,»

ψιθυρίζει μιὰ θεὰ καὶ μοῦ πιάνει τοὺς ὄρχεις

«Ποῦ βρίσκομαι;» ἀναρωτιέμαι

«Στὸ νοῦ σου· αὐτὸς δημιουργεῖ ὅ,τι βλέπεις κι ἀκοῦς,»

λέγει καὶ καταρρέει σὲ μυριάδες, πολύχρωμες χάντρες.

Ἀκαριαία, ὁ χῶρος κρυσταλλώνεται

Γίνεται συμπαγὴς ὑαλόμαζα,

ἐγκλωβίζοντας γιὰ πάντα τὶς μορφὲς καὶ λόγια μας.

Στέκω γυμνὸς σ’ ἕναν ἀγρὸ

Στὴν παλάμη κρατῶ μιὰ κρυστάλλινη σφαῖρα, –τὸ νοῦ μου

Ἐντός της διαδραματίζονται τὸ παρελθὸν μου, τὸ μέλλον μου

Τὰ πόδια μου μεταβάλλονται σὲ μυρμήγκια

Κατέρχομαι στὶς χῶρες τῶν νεκρῶν…

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ
Ἀταίριαστη λογοτεχνία