Λαβύρινθος

Δένω τὴν γραβάτα μου μπροστὰ στὸν καθρέπτη.

Πολὺ πρὶν γεννηθῶ,

οἱ μορφὲς σχημάτισαν τὶς ἕλικες τοῦ νοῦ μου,

καὶ παγιδεύτηκα

Τώρα πλανῶμαι σὲ στοὲς περίπλοκες,

μὲ τὶς σκιές,

ὄνειρο μέσα στ’ ὄνειρο,

ὅτι δῆθεν ζῶ,

ὅτι κάθε φορὰ βρίσκω τὸν μίτο κομμένο

Πανικοβάλλομαι

Τρέχω ἀλλόφρων

Νὰ διαφύγω

Ν’ ἀποδράσω ἀπὸ τί, ἀπὸ ποιόν;!

Καθὼς δένω τὴν γραβάτα μου,

μέσα ἀπὸ τὸν καθρέπτη ἐξέρχεται τὸ εἴδωλό μου:

Ὁ κύριος μὲ τὴν αἱμόφυρτη ταυροκεφαλή!

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ
Μεταλογοτεχνία