Κόκκινα γάντια

Κάθε πρωί ξυπνῶ,

σὲ ἄλλη πόλη ἄγνωστη,

μὲ διαφορετικὸ ὄνομα, σὲ ξένο σῶμα

«Ποιὸς εἶμαι, ποιός;» παραμιλῶ ἀπεγνωσμένα.

Νύχτα συναντῶ μιὰ σαγηνευτικὴ ἠθοποιὸ

Φορεῖ κόκκινα γάντια ἀκόμη καὶ στὸν ἔρωτα

Τῆς τ’ ἀφαιρῶ κι ἀπ’ τὶς παλάμες της ἀναβλύζουν νερὰ

Πίνω καὶ ψιθυρίζει:

«Εἶμαι ἡ ζωὴ

Στὸ δρᾶμα μου ὑποδύομαι μυριάδες πρόσωπα

Ἕνα ἀπ’ αὐτὰ εἶσαι καὶ σύ.»

‘Κρράκ!’ τὰ μεσάνυχτα,

ἀνοίγουν οἱ πόρτες τ’ οὐρανοῦ –τοῦ νοῦ

Χέρια μὲ κόκκινα γάντια ἀνεβοκατεβαίνουν,

μετακινοῦν τὰ κτίρια, τοὺς δρόμους, τοὺς ἀνθρώπους

Ἀθόρυβα ἀλλάζουν τὸ σκηνικὸ τοῦ κόσμου.