Περπατῶ στὴ βροχὴ
Δὲν ἐνθυμοῦμαι ποιὸς εἶμαι,
ἄν εἶμαι
Τὰ νερὰ ῥέοντας στ’ αὐλάκια τοῦ μυαλοῦ μου,
παρασύρουν τὶς ἀναμνήσεις μου
Ὁ δρόμος πίσω μου ἐξαφανίζεται
Κτίρια καὶ ἄνθρωποι σβήνουν
«Θυμήσου μας, χανόμαστε,» ἐκλιπαροῦν ἀδύναμα
Ἐμφανίζεται τότε ἡ μάνα μου
Χλαάτς! μὲ χαστουκίζει μ’ ὅλη της τὴ δύναμη
«Θυμίσου ἀνόητε ποιός
εἶσαι!»
Πέφτει μιὰ μαλακή ζεστὴ βροχή…
Εἶμαι σὲ στάση ἐμβρύου μέσα σὲ κάθε σταγόνα
Εἶμαι αὐτὸ ποὺ ἐμφανίζεται σὰν μνήμη
Αὐτὸ ποὺ μένει,
ὅταν ἡ λήθη ἀφανίζει τὸν
κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου