Κρατῶ στὴν παλάμη τὸ μυαλό μου
Ἐντός του ὑποφώσκουν ὁ κόσμος κι ὁ βίος μου:
…βρίσκομαι
ἀποκλεισμένος στὴ “Μεγάλη Βρετάνια”
Στὴν
γύψινη κορνίζα τῆς ὀροφῆς,
κουρνιάζουν
ἀγγελούδια μὲ γούνινα μάτια
Στὸ
πλακόστρωτο ἕρπει ὁ παραπληγικὸς Σόϊμπλε
Ῥάμφη
τοῦ τρυποῦν ἀπὸ μέσα τὸ πρόσωπο
Τὰ
ὄρνεα ἐντός του τοῦ καταβροχθίζουν τοὺς ὀφθαλμοὺς
Διακοπὴ
ῥεύματος…
Βυθίζω
τὰ χέρια στὸ σῶμα τῆς μαγείρισσας
Τῆς
ἀναδεύω μὲ λαγνεία τὰ σπλάγχνα
Χώνει
τὰ δάκτυλά της, ἀγγίζει τὴν καρδιά μου
«Δὲν μ’ ἀγαπᾶς»
διαπιστώνει, «νὰ γαμήσῃς θέλεις…»
Κλειδώνω τὴ φαιὰ οὐσία τοῦ μυαλοῦ μου σ’ ἕνα
συρτάρι
Τὸ ἄδειο μου κρανίο,
εἶναι τὸ πανδοχεῖο τῶν ἀνέμων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου