Μαγεμένος παρακολουθῶ,
μία μικρὴ ἀράχνη στὰ φύλλα τῆς κληματαριᾶς
Συνδέει μὲ ἀσημένιες ἴνες τ’ ἄστρα,
τὰ σταφύλια,
τὶς θηλὲς τοῦ κοριτσιοῦ
μου ποὺ κοιμᾶται γυμνό.
«Εἶμαι ἡ συνείδησή σου» ψιθυρίζει τὸ ἔντομο
«Ὑφαίνω τὶς μορφές, συλλαμβάνω τὰ ὄντα»
Φφφ! μιὰ πνοή,
κόβει τὸν ἱστό, λύνει τὰ μάγια
Δὲν εἶμαι τὸ σῶμα, ἡ συνείδηση..,
εἶμαι ἡ ἀπόκοσμη πνοὴ ποὺ διαπερνᾶ τὸν κόσμο
Ἡ σιωπὴ ποὺ βοᾶ μέσα ἀπὸ
τὶς λέξεις.
Αὐγούστου νύχτα
Χιλιάδες ἄνθρωποι κρέμονται στὸν οὐρανὸ
Μὲ τὰ χείλη κολλημένα στ’ ἄστρα,
θηλάζουν φῶς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου