Σ’αὐτὴ τὴν πόλη ποτὲ δὲν βρέχει
Ἕνα ἄλογο ὠρθωμένο στὰ πίσω του πόδια,
τρώγει τὰ σύννεφα.
Μ’ ἕναν παρατεταμένο πόρδο ὁ πρωθυπουργός,
διαγράφει στοὺς αἰθέρες ἀνεξέλεγκτη πτήση
Τὸ συρρικνωμένο δέρμα πέφτει στὰ Ἐξάρχεια
Κόρακες βγαίνουν μέσα
ἀπ’τοὺς ἀνθρώπους.
Χορεύω μὲ δυὸ φίλες σουὶγκ στὸ Φλορὰλ
Τ’ ἄστρα βλέπουν τὴν ἴδια τους τὴν λάμψη ἀπ’ τὰ μάτια μας
Καταλήγουμε στὸ παγερό τους δωμάτιο
Εἴμαστε καυλωμένοι· τὰ μουνιά τους ἀχνίζουν
Τὰ σώματα δὲν ἀντέχουν τὴν παγωνιὰ τῆς ὕπαρξης
Πλέκουν γύρω τους τὸ κουκούλι τοῦ κόσμου,
κι αὐτοπαγιδεύνται.
Κάτω στὸ δρόμο τὰκ-τάκ,
ἕνας τυφλὸς μὲ τὸ ῥαβδὶ ξυπνᾶ,
τοὺς θαμμένους κάτ’ ἀπ’ τὰ πεζοδρόμια ποιητὲς
Ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον ἀνασηκώνουν τὶς πλάκες καὶ βγαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου