Κοιτάζω ἕνα σκουριασμένο καρφί,
στὸ ταβάνι τοῦ δωματίου μου
Ἀναρωτιέμαι σὲ τί χρησιμεύει
Τὸ τραβῶ καὶ φσσς..,
οἱ τοῖχοι, τὰ ἔπιπλα ξεφουσκώνουν!
Πετάγομαι στὸν δρόμο φωνάζοντας:
«Συμφορά, συμφορά!
Μᾶς διαφεύγει ἡ οὐσία τῶν
πραγμάτων.»
Κτίρια καὶ ἄνθρωποι ζαρώνουμε
Ὁ οὐρανὸς συστέλλεται ῥαγδαῖα
Ὁ κόσμος μας γίνεται
κόκκος σκόνης.
Ἕνα γυμνὸ κορίτσι ξαπλωμένο στο πάτωμα,
παίζει μὲ τὰ χρυσαφένια μόρια τῆς σκόνης,
ποὺ αἰωροῦνται μέσα σὲ μιὰ ἡλιαχτίδα
Ἐκπνέοντας ἁπαλά,
ἄλλα φέρει στὸ φῶς,
καὶ ἄλλα ῥίχνει στὴ σκιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου