Ξυπνῶ παγωμένος
Χιόνι καλύπτει τὰ βλέφαρα, τὰ χείλη μου
«Εἶναι τὰ ‘σ’ ἀγαπῶ’ τὰ ‘σὲ μισῶ’ ποὺ εἴπαμε,
καὶ ἔγιναν νιφάδες,» ψιθυρίζει τὸ κορίτσι μου.
Βγαίνω στὸν ἐξώστη
Ἑκατομμύρια λέξεις στροβιλίζονται στὸ κενὸ
Κάτω ἀπ’ τὰ παγωμένα λόγια μας,
ὁ κόσμος κείτεται νεκρὸς
Πῶς θὰ μεταπηδήσουμε σ’ ἕναν καινούργιο, πῶς;!
Στὶς ταράτσες τῶν πολυκατοικιῶν,
οἱ ποιητὲς αὐτοπυρπολοῦνται γιὰ νὰ
φωτίσουν νέους κόσμους.
«Δές!» ἀναφωνεῖ τὸ κορίτσι μου
Ἕνα ἐλάφι στὴ μέση τοῦ δωματίου,
μᾶς κοιτάζει ἀσάλευτο
Μ’ ἕνα ἅλμα τρυπᾶ τὴ νύκτα καὶ βγαίνει στὸ φῶς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου