Ἐκτός ἑαυτοῦ

Τὸ σῶμα μου ἐξοργίζεται τόσο,

ποὺ ξαφνικὰ ἀποσπᾶται ἀπ’ τὸ χῶρο,

ἀποκαλύπτοντας μιὰ χαίνουσα ἄβυσσο,

–ἕνα φωτεινὸ ἄνοιγμα μὲ τὸ περίγραμμά του.

Τρόμος ἁπλώνεται στὴν πόλη

Ἡ ὀπὴ ἀναρροφᾶ τόν κόσμο

Ἡ ἀνυπαρξία φουσκώνει τὶς κοιλιές καὶ σκάει

Συναντῶ τὸ Νίκο καὶ καταφεύγουμε στὸ μετρὸ

Στὶς ἀποβάθρες ἑκατοντάδες ἄνθρωποι κοιμῶνται

Ἀνάμεσά μας ξαπλώνει ἡ ὑπουργὸς τάξεως

«Ἡ ἄβυσσος ποὺ ἀντίκρισες, εἶναι ὁ ἑαυτός σου,»

ψιθυρίζει τρίβοντας τὸ πέος μου στὸ μουνί της

Ὁ Νίκος πίσω της τὴ γαμεῖ σιωπηλά.

Τὸ σῶμα μου φωλιάζει στὴ ῥωγμή του

Ἀπὸ μέσα του βγαίνουν οἱ φλέβες κι ἐπεκτείνονται

Κατέρυθρες πάλλονται στὴ νύκτα

Τὸν σφυγμό τους ἀφουγκράζονται οἱ λέξεις κι οὐρλιάζουν.