Γιγάντεια χέρια,
κρέμονται ἀπειλητικὰ ἐπάνω ἀπὸ τὴν πόλη
Τὰ κοιτάζουμε κατάπληκτοι
Δίπλα μου ἕνα κορίτσι ψιθυρίζει:
«Εἶναι τὰ χέρια μας ποὺ στοίχειωσαν,
γιατὶ δὲν ἀγκαλιάζουν πιά.»
Τὰ χέρια ἐφορμοῦν ἀπ’ τὸν οὐρανὸ
Τὸ πλῆθος οὐρλιάζοντας σκορπίζει πανικόβλητο
Ἀντίχειρες συνθλίβουν τοὺς ἀνθρώπους στὰ πεζοδρόμια
Γροθιές συντρίβουν πολυκατοικίες.
«Γρήγορα» λέω στὸ κορίτσι, »μάθε με ν’ ἀγκαλιάζω»
Μοῦ πιάνει τὰ χέρια, τὰ σφίγγει γύρω ἀπ’ τὴ λεπτή της μέση
Ὡς διὰ μαγείας,
στὸν οὐρανὸ τὰ χέρια γίνονται μαῦρα νέφη
Ἐνῷ βρέχει χορεύουμε ἕνα παλιὸ βιεννέζικο βάλς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου