Κοσμικό Βάλς

Μισοκοιμᾶμαι στὴν πολυθρόνα

Καίει τὸ τζάκι

Χουρχουρίζει ὁ γάτος

Ἀνεβοκατεβαίνει τὸ πελώριο φυσερὸ τοῦ σύμπαντος.

Ἔξω στὸ χιόνι τριγυρνᾶ ἕνα ἀπόκοσμο,

Ἀγκαλιάζει τὸ σπίτι

Κοιτάζει ἀπὸ τοὺς φεγγίτες κλαυθμυρίζει

«Εἶμ’ ὁ Θεὸς

Ἄφησέ με νὰ μπῶ νὰ ζεσταθῶ»

Παραγεμισμένο μὲ χιλιάδες χνοώδεις ψυχές,

πλανᾶται αἰώνια,

χωρὶς ζωή,

χωρὶς θάνατο

Ὁ γάτος,

ὁ Θεός,

ἐγὼ στὴν πολυθρόνα,

ὅλοι στροβιλιζόμαστε,

σ’ ἕνα μεθυστικὸ βὰλς στὸ ἀστρικὸ διάστημα.