Εἶν’ ἕνας ἄγγελος μὲ καπαρντίνα
Ἔχει μιὰ πόλη στὴν παλάμη του,
καὶ προσέχει κάποιον πού διασχίζει σὰν ἔντομο τὴ γραμμὴ τῆς ζωῆς.
“…βαδίζω
βυθισμένος στὶς καθημερινὲς μου ἔγνοιες:
τί θὰ μαγειρέψω,
ποῦ θὰ βρῶ
ἐκδότη
Τὴν προσοχή μου
ἕλκουν,
μιᾶς διερχομένης
οἱ γλουτοὶ
Ἔξαφνα σταματῶ
Ἕνα φτερὸ
ἀγγέλου πέφτει ἑλικοειδῶς
Σηκώνω τὸ βλέμμα
Ὅλος ὁ οὐρανὸς ἀντανακλᾶ τὸ πρόσωπό μου…”
Ἄγγελοι εἴμαστε!
Κρατοῦμε τρυφερὰ τὸν κόσμο στὴν παλάμη μας,
ἀγρυπνῶντας γιὰ τὸν μικρό μας σῶμα,
ποὺ μέσ’ τὰ ὄνειρα πασχίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου