Ἡ Παναγία Ἔπρεπε νά Εἶχε Κάνει Κορίτσι

Ὁ οὐρανὸς ἀντανακλᾶ ἀνάποδα τὴν πόλη

Τρελὴ ἡ Παναγία σαλαγεῖ τὰ φεγγάρια της

Ἀπ’ τὶς τρύπες π’ ἀφήνουν τὰ πέλματά της στὴν ἄσφαλτο,

εἰσδύει ἀπόκοσμο φῶς.

«Θέλω μιὰ κόρη ἀπὸ σένα,» μοῦ λέει

Γαμιόμαστε στὰ ὄρθια σὲ μιὰν οἰκοδομὴ

Μέσα στὴ διάφανη κοιλιά της,

ἥλιοι κι ἀστέρες περιφέρονται.

Στοὺς δρόμους ξεσπᾶ ἡ ἐπανάσταση:

Τὰ στήθη τῶν γυναικῶν διαρρηγνύονται,

κι ὁρμητικοὶ κρουνοὶ γάλακτος ἀναβρύζουν

Σώματα τρέχουν ἐδῶ κι ἐκεῖ

Τὸ ἕνα πόδι εἶναι παρελθὸν τὸ ἄλλο μέλλον
Τὸ μεταξύ τους χάσμα μεγαλώνει
Τὸ παρελθόν γίνεται μέλλον, τὸ μέλλον παρελθόν. 

Ὅ,τι βλέπομε δὲν ὑπάρχει

Κι αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει δὲν τὸ βλέπομε

Μὲ πλάθει ὁ Θεὸς καὶ γαργαλιέμαι.