Πλήττω γιατὶ δὲν ὑπάρχω
Γεννήθηκα ἀπὸ ἕνα χασμουρητὸ
Πεθαίνω,
καταπίνοντας τὸν κόσμο μ’ ἕνα μεγαλύτερο.
Διασχίζω μιὰν ἔρημο
Τὸ Τίποτε ὑψώνεται τεράστιο, σκωριασμένο
Τμήματα τοῦ σώματός μου,
ἐξαφανίζονται κι ἐμφανίζονται σπασμωδικῶς
Τὰ δάκτυλα τῶν χεριῶν μου ξεφυσοῦν ἀτμοὺς
Γιὰ κεφάλι ἔχω μιὰ πυργωτὴ φωλιὰ τερμιτῶν
Πυκτὰ αἵματα χύνονται στὸ ζενὶθ τ’ οὐρανοῦ,
βάφοντας πορφυρὸ τὸ θόλο.
Ὁ κόσμος εἶναι σύννεφο
Τὸ σῶμα καὶ οἱ σκέψεις μου, μορφές του
Θεέ μου
Πόσο βαρετὸς γίνεσαι γιὰ νὰ σὲ ἀποφεύγουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου