Τά Σώματά μας Εἶναι Μαίανδροι στόν Ῥοῦ τῆς Ζωῆς

Παντοῦ στὸν οὐρανὸ κόπρανα ἀγγέλων

Στοὺς δρόμους ἀλλόφρονα σώματα τρέχουν γυμνά,

φλογοβολῶντας ἀπ’ ὅλες τὶς τρύπες τους

«Μαλάκα γάμα με νὰ νιώσω ζωντανή!»

μοῦ φωνάζει ἀπεγνωσμένα μιὰ ἔφηβος

Τὴν παίρνω σπίτι, τὴ λούζω, τὴν κοιμίζω.

Βρέχει·  σκουριάζει ἡ σιδηρᾶ μητρόπολις

Ποιός ἄγριος ποταμός ῥέει κάτ’ ἀπ’ τὰ βλέφαρα τῆς κοιμωμένης;

Ὄνειρα ξεχειλίζουν καὶ βάφουν τὶς παρειές της.

Σσς.., τὸ σύμπαν κρέμεται ἀπὸ τὴν ἴνα μιᾶς ἀράχνης

Ἡ ἀλλόκοτη νύκτα ἀνεμίζει χρυσοῦς ὑμένες 

Ποῦ νὰ σταθῶ καὶ ποῦ νὰ πάω· τίποτε δὲν ὑπάρχει

Στὶς παλάμες μου πατῶ κι ὀρθώνομαι

Τὴν ἀνάσα τῶν νεκρῶν ποιητῶν ἀναπνέω.

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ
Ἀντισυμβατικὴ λογοτεχνία